Wednesday, 21 December 2011

ေၿပး၍မလြတ္ၿပီ

အုိနာေသေရး၊ ေဘးသုံးေဘး၊ ေၿပး၍မလြတ္ၿပီ။
သံေသၿပဒါး၊ ဓါတ္ေဆး၀ါး၊ စားလည္းမလြတ္ၿပီ။
ဗုိလ္ပါဆင္ၿမင္း၊ စစ္မက္ခင္း၊ တင္း၍မရၿပီ။
ေရြ ေငြ ပတၱၿမား၊ စိန္ေက်ာက္မ်ား၊ ေပးထားမလြတ္ၿပီ။
ပဏၰဆက္ႏွင္း၊ တံစုီးသြင္း၊ ၿငင္း၍မရၿပီ။
ေဇာ္ဂ်ီ၀ဇၨာ၊ ဓါတ္ဆရာ၊ ဘယ္မွာတတ္နုိင္မည္။
ဣဒၶီ၊ သိဒၶီ၊ မဟိဒၶိ၊ မရွိၾကေတာ့ၿပီ။
အင္းေကာင္းမႏၱန္၊ ၿပဳစီမံ၊ ဧကန္မလြတ္ၿပီ။
ယၾတာလုပ္၊ ဂါထာမွုတ္၊ အဟုတ္မလြတ္ၿပီ။
ခႏၶာကုိယ္တြင္း၊ ေဆးေဖာက္သြင္း၊ ဘယ္ဒင္းမလြတ္ၿပီ။
က်င္းကုန္းေကာင္းကင္၊ ပင္လယ္ၿပင္၊ ဥမင္လွုိဏ္ေခါင္းဆီ။
အုိနာေသေၾကာင္း၊ လြယ္တုံေရွာင္း၊ ပုန္းေအာင္းမရၿပီ။
အာယုသမား၊ ဆရာမ်ား၊ တားလည္းမလြတ္ၿပီ။
ဗုဒၶ ပေစၥကာ၊ ရဟႏၱာ၊ ဘယ္မွာတားနုိင္မည္။
အာဒီကပၸ၊ ကမၻာစ၊ ကာလရွည္ခဲ့ၿပီ။
ၿဖစ္ေနပ်က္ေန၊ အုိနာေသ၊ ေထြေထြမ်ားခဲ့ၿပီ။
မွုိငုံေၿမရြက္၊ ေပါက္လာခ်က္၊ စင္စစ္တူေတာ့သည္။
အုိနာေသရြက္၊ ဒုကၡဖက္၊ ၿဖစ္လာခဲ့ရသည္။
ေသၿခင္းေရွ့ရွု၊ သြားေနမွူ၊ ယၡဳၿမင္ရၿပီ။
ၾကင္နာမဲ့ၿငား၊ ေသမင္းမ်ား၊ သနားကင္းေတာ့သည္။
ထုိသုိ့မွန္စြာ၊ ရွူ့ေသာအခါ၊ မရဏာနုႆတိမည္။
အရွင္မုနိႏၵ (ပန္းထုိ)

No comments:

Post a Comment